Μνημείο της Φύσης… Tο Παραμυθένιο Σπήλαιο του Αη Γιώργη

Mια φορά κι έναν καιρό πριν από 1.000.000 χρόνια, όταν η γη άλλαζε μορφή, εδώ, σ’ αυτήν την μικρή γωνία του πλανήτη μας, όταν έβρεχε, τα νερά της βροχής κατέληγαν από τις μεγάλες ρωγμές που υπήρχαν μες την γη. Τα νερά μαζεύονταν και μαζεύονταν κι αυτό γινόταν για πάρα, πάρα πολλά χρόνια ώσπου οι βράχοι δηλαδή τα πετρώματα άρχισαν  και φθείρονταν, να διαβρώνονται.

 Κάποτε όμως τα νερά αυτά απομακρύνθηκαν και δημιουργήθηκε μια πολύ, πολύ μεγάλη τρύπα. Οι σταγόνες από τις βροχές συνέχιζαν να πέφτουν, να πέφτουν από ψηλά και έτσι σιγά, σιγά σχηματίστηκαν οι σταλαχτίτες και εκεί όπου έπεφταν σχηματίστηκαν οι σταλαγμίτες.

 Η γη συνέχιζε ν’ αλλάζει και ν’ αλλάζει και σιγά, σιγά αυτή η τρύπα που ήταν μέσα στα σπλάχνα της γης από τους σεισμούς αναδύθηκε προς τα πάνω, στην επιφάνεια.

 Ο καιρός περνούσε και για χιλιάδες χρόνια έγινε καταφύγιο για άγρια ζώα, προϊστορικά, βεβαίως, βεβαίως όπως μαρτυρούν τα απολιθωμένα οστά που βρέθηκαν. Εδώ που λέτε, έζησε η στικτή ύαινα, η μεγαλόσωμη νυφίτσα, το άγριο βόδι, η αλεπού, το μικρόσωμο και το μεγαλόσωμο άλογο, το γιγαντόσωμο ελάφι ή αλλιώς ο Μεγάκερος και τέλος το κόκκινο ελάφι.

 Ο χρόνος κυλούσε και κυλούσε ώσπου… φτάσαμε στα 1925 μ.Χ και τότε ένας λοτόμος, πρόσφυγας ονόματι Γιώργος Παυλίδης, μια μέρα  ενώ έσπαγε ένα βράχο ανακάλυψε τυχαία την είσοδο της σπηλιάς.

 Για πολλά ακόμα χρόνια που λέτε, έμεινε έτσι, ανεξερεύνητη. Ήταν όμως ο αγαπημένος τόπος των παιδιών για παιχνίδι και κυρίως για πετροπόλεμο. Αλλά και οι μεγάλοι έμπαιναν μέσα και χωρίς να γνωρίζουν την αξία των σταλαχτιτών και των σταλαγμιτών τους έσπαζαν και τους έπαιρναν για να διακοσμήσουν τα σπίτια και τις αυλές τους.

Τα χρόνια που λέτε περνούσαν και φτάσαμε στο έτος 1960 μΧ. Βέβαια!.....Τι χρονιά και αυτή!!! Ήταν τότε μια πολύ σπουδαία ερευνήτρια-σπηλαιολόγος η κα. Άννα Πετροχείλου που ακούει γι’ αυτήν τη σπηλιά και έρχεται στο Κιλκίς για να την εξερευνήσει και να την χαρτογραφήσει. Παίρνει λοιπόν τα εργαλεία της και πιάνει δουλειά και έτσι αρχίζει το ταξίδι της σ’ αυτόν τον θαυμαστό χώρο του μυστηρίου.

 Προχωρούσε και προχωρούσε, διέσχιζε στενούς διαδρόμους, δαιδαλωτούς, κοίταζε δεξιά και αριστερά παρατηρώντας τους βράχους. Όχι απλούς βράχους, αλλά καλυμμένους με σταλαχτίτες και σταλαγμίτες που κάποιες φορές θύμιζαν μορφές ζώων και ανθρώπων.

 Και να, ξαφνικά και να και απρόσμενα αντικρίζει μια τέτοια μορφή ενός ζώου, ενός υπέροχου «Φλαμίνγκο», μόλις 60 μέτρα από την είσοδο του σπηλαίου να την καλωσορίζει. 

Μαγεμένη, λοιπόν, ,συνεχίζει και να σου στα 110 μέτρα στο δεύτερο θάλαμο  την προσμένει μια κουκουβάγια. Ενθουσιασμένη προχωρά και δεν αργεί να δει και τον Ρινόκερο. Τα καταγράφει και συνεχίζει και συνεχίζει… Μπαίνει όλο και πιο βαθιά και στα 130 μέτρα  από την είσοδο συναντιέται και με το «Πέτρινο φίδι» όπου από εκεί οδηγείται στον δεύτερο όροφο

 Η χαρά της, μεγάλη ,απερίγραπτη! Ένα σπήλαιο, αλλιώτικο από τα αλλά μέχρι τώρα. Ένα σπήλαιο «ΔΙΩΡΟΦΟ»!!! Εκεί θα βρεί  τον περιβόητο «Καλόγερο» που μοιάζει με μοναχό βουδιστή να την περιμένει καρτερικά και πιο πέρα σ’ έναν άλλο θάλαμο έναν «Ελέφαντα» παρέα με τον «Κροκόδειλο». Κι όλο προχωρά και προχωρά ώσπου στα 250 περίπου μέτρα από την είσοδο συναντιέται  με το «Ροφό» μέσα σε μία θάλασσα  από σταλαχτίτες και σταλαγμίτες.

     Μαγεύεται και από έναν υπέροχο «Πέτρινο Καταρράκτη» που ορθώνεται μπροστά της.

Όμως, όχι δεν τα είδε όλα! Την περίμενε μια μεγάλη έκπληξη. Κάτι μοναδικό στο είδος του. Και πια ήταν αυτή η έκπληξη λοιπόν. ΤΑΠΕΤΡΙΝΑ ΚΟΡΑΛΛΙΑ! Τι ; Πέτρινα κοράλλια; Μα είναι δυνατόν να υπάρχουν μέσα σ’ ένα  σπήλαιο;  Κι όμως, ναι. Στους τοίχους στις οροφές, στα δάπεδα του σπηλαίου υπάρχουν αυτά τα σταλακτικά στολίσματα, που ήταν αποτέλεσμα του τινάγματος και του σκορπίσματος της σταγόνας του νερού καθώς έπεφτε στο έδαφος. Και αυτά υπάρχουν μόνο σε κάποια σημεία του σπηλαίου, γιατί δημιουργούνται σε κοιλώματα βράχων, εκεί όπου δεν υπάρχει  ρεύμα αέρα. Αυτά λοιπόν τα παραμυθένια  πέτρινα κοράλλια  θα το κάνουν γνωστό και  μοναδικό το σπήλαιο. Ένα  σπήλαιο  με μήκος διαδρόμων 300 μέτρων, με έξι θαλάμους και έκταση να υπερβαίνει τα 1000 τμ μαζί με τον δεύτερο όροφο. Ένας πραγματικός λαβύρινθος!

 Αφού τελείωσε την χαρτογράφηση του σπηλαίου η εξερευνήτρια κα Πετροχείλου περνούν κάποια χρόνια ακόμα και φτάνουμε στα 1977μ.Χ   όπου και αρχίζουν εκείνες οι εργασίες για να μπορέσει το σπήλαιο να είναι προσβάσιμο και επισκέψιμο.

 Αυτές οι εργασίες λοιπόν κράτησαν έξι ολόκληρα χρόνια. Μια δουλειά δύσκολη και κοπιαστική! Όμως το αποτέλεσμα ήταν εξαιρετικό και μοναδικό! Επιτέλους, έφτασε η μέρα όπου  άνοιξε η πόρτα του σπηλαίου για το κοινό και η μέρα αυτή δεν ήταν άλλη από αυτή της 1^ης Ιουλίου το 1986 μ.Χ.

 Εδώ λοιπόν τελειώνει και το παραμύθι μας! Ένα παραμύθι που μας ταξίδεψε πίσω, πολύ πίσω, στο χρόνο εκεί που χάνεται η ιστορία…

Αυτό το όμορφο παραμύθι μας το αφηγήθηκε κάποιος που γνωρίζει όσο κανένας άλλος το Σπήλαιο του Άη Γιώργη και δεν είναι άλλος από… τον κ. Μακρίδη Βασίλη ο οποίος μας περιμένει πάντα εκεί στην είσοδο, όπου πριν από 88 χρόνια στάθηκε ο Γιώργος Παυλίδης ο λοτόμος, για να μας ξεναγήσει  και όχι μόνο. Θα μας πει για κάποιες μελέτες Τσέχων επιστημόνων σχετικά με τις θεραπευτικές ιδιότητες του σπηλαίου, αφού άτομα με βρογχικό άσθμα ή χρόνια αναπνευστικά προβλήματα θεραπεύτηκαν μετά τη διαμονή του σ’ αυτό. Κι αυτό γιατί η θερμοκρασία του σπηλαίου είναι σταθερή στους  15 με 17 βαθμούς κελσίου καθ’ όλη την διάρκεια του χρόνου, με την υγρασία να φτάνει 95% ,μετρήσεις που καταγράφηκαν από ειδικούς επιστήμονες.

Τέλοs

Δημιουργία παραμυθιού:  Μαθητές του Δ1

Επιμέλεια Κειμένου: Κωστής Πεζηρκιανίδης

Ομάδα Εργασίας : "Hackers"

Επιμέλεια  Ανάρτησης: Τζένη Παπαδοπούλου, Βασιλική Κιοσσέ